Zonnepanelen zien er op het oog behoorlijk innovatief uit, maar het begint allemaal met een weinig spannende stof: zand. Deze grondstof legt de basis voor de uiteindelijke zonnepaneel. Het gaat hierbij echter niet om puur zand; het hoofdbestanddeel van zand – silicium – is de daadwerkelijke grondlegger van het zonnepaneel. Dit silicium wordt uit de grond gewonnen en omgezet in zuiver kristallijn silicium. Het is een ingewikkeld proces, waarbij door verhitting van het siliciazand op extreem hoge temperaturen één groot kristal wordt gevormd.
Een dikke, glimmende massa
Aan het kristal wordt borium toegevoegd en het wordt samen verhit tot een temperatuur van liefst 1371 graden Celsius. Er ontstaat een dikke glimmende massa, die al ronddraaiend in een langwerpige vorm wordt gegoten. Als de massa is afgekoeld, wordt de vorm verwijderd. De staaf met silicium wordt vervolgens op de hoeken afgerond en gepolijst en in dunne plakjes gesneden. Deze plakjes zijn tussen de 0.18 en 0.24 millimeter dik; niet dikker dan een visitekaartje.
Metalen strips
Hoewel deze schijfjes de basis vormen van de zonnecel, zijn ze nog lang niet klaar om stroom op te wekken. De plakjes krijgen door verhitting en met behulp van chemicaliën hun bekende blauwe kleur. Vervolgens wordt ook het oppervlak opgeruwd, waardoor het totale oppervlak van de zonnecel wordt vergroot en deze meer licht kan opnemen. Daarna wordt de cel voorzien van dunne metalen strips van tin, zilver of koper.
Beschermende laag van glas
De losse zonnecellen worden met behulp van metalen verbindingen aan elkaar verbonden. Ze krijgen een beschermende laag van glas en het geheel wordt voorzien van een stevige aluminiumlijst. Als laatste stap wordt er voor een optimale verbinding tussen de zonnepanelen onderling en de omvormer nog een aansluitdoos aan de onderzijde van het paneel geplaatst. Na een uitgebreide test of alles wel naar behoren werkt, zijn de zonnepanelen klaar om de fabriek te verlaten en het dak op te gaan.