Het werkt als volgt: Zonlicht is opgebouwd uit fotonen. Deze vorm van straling heeft geen massa, maar wel momentum. Dus als zonlicht ergens op schijnt, geeft het een heel klein duwtje. Dit duwtje is te verwaarlozen, behalve als het zonlicht terecht komt op een groot oppervlakte met weinig massa.
De LightSail is 33 vierkante meter groot en weegt bijna niets. Daardoor wordt de LightSail wél voortgestuwd door de kracht van de zon. En aangezien de ruimte geen nacht kent, kan dit in principe eeuwig doorgaan. De LightSail wordt de ruimte ingeschoten doormiddel van een zogeheten CubeSat, een satelliet zo groot als een brood. Eenmaal in de ruimte, vouwt de LightSail zich uit. Een groot voordeel van het project is dat het prijskaartje dat aan ruimtevaart hangt aanzienlijk lager wordt.
De eerste testversie van LightSail werd op 20 mei gelanceerd. De satelliet stuitte al snel op technische problemen en het projectteam verloor meerdere keren contact met het ruimtevaartuig. Uiteindelijk lukte het echter om de communicatie met de satelliet te herstellen en het zeil uit te vouwen. De test was succesvol, al keerde de LightSail al snel terug in de atmosfeer van de aarde en verbrandde daardoor.
De LightSail wordt ontwikkeld door The Planetary Society, ’s werelds grootste NGO op het gebied van ruimtevaart. In 2016 hoopt de NGO serieuzere lanceringen te doen. Aan de financiën zal het in ieder geval niet liggen. Via Kickstarter werd een campagne opgezet waarbij ruim 1,2 miljoen dollar werd binnen gehaald.
Overigens is de LightSail geen nieuw idee. Wereldberoemde astronoom Carl Sagan opperde het idee tientallen jaren geleden al.